“Professori shunday bo‘lsa, talabasi qanday bo‘larkin?”

Ma’lumki, gazeta tahririyatlariga davlat idoralari bilan birga aholi vakillari — mualliflardan ham ko‘plab xatlar keladi. Mazkur xatlarda uchraydigan umumiy holat imloviy xatolar va jumlalardagi g‘alizliklar, biror korxona yoki tashkilotning nomini noto‘g‘ri yozilishi sanaladi. Bunday xatolar yuzasidan xat egalariga e’tiroz bildirilganda esa doimo bir xil javob yangraydi: “biz jurnalist emasmiz, gap tuzishga sizlar usta. O‘zlaringiz to‘g‘rilab qo‘yarsiz”. Shunda asablarni buzmagan holda odatdagidek kompyuter klaviaturasini chiqqillatgancha ekrandagi matnga termulamiz...

Bu holat takror-takror yuz beravergani uchun odam ko‘nikib ham qolarkan. Ammo ta’lim sohasiga aloqador xatlarda xatoliklar uchrasa baribir ko‘ngil buziladi. Axir ta’lim dargohida farzandlarimiz ta’lim oladi. Ularning kelgusida yetuk mutaxassis bo’lishi esa ko‘p jihatdan savodiga bog‘liq. 

Bordi-yu ana shunday olabo‘ji “maqola” ostida muallif ism-sharifidan so‘ng “fan nomzodi” yoki “professor” deya qayd etilgan bo‘lsa, yanada xunobingiz oshadi. Shunda bir hikmat yodga tushadi. Emishki, bir tilshunos va dengizchi qayiqqa o‘tirib ketayotishsa, nogahon bo‘ron ko‘tarilib, qayiqni to‘lg‘ontira boshlaydi. Til ilmini egallagan tilshunos suzishni bilmagani uchun bu sinovdan omon qolmaydi. Qissadan hissa shuki, hayotda har bir kishi eng zarur ilmni albatta, bilishi shart. Ayniqsa faoliyati so‘z bilan bog‘liq yosh avlodga dars beruvchi muallimlarimiz uchun savod ilmi o‘ta dolzarb. 

Ammo ba’zi “so‘z ummoni”da yurib oddiy qoida: “suzishni bilmaydigan”lar bor. Bexos bunday xatlarni ko‘rganda “professori shunday bo‘lsa,  talabasi qanday bo‘larkin?”,  degan savol odamni qiynaydi.